Από τη Σιτσιού, πόλη Σουίχουα, επαρχία Χεϊλονγκτσιάνγκ
Κάθε φορά που βλέπω το ακόλουθο εδάφιο του λόγου του Θεού: «Εάν ήσουν πάντα πολύ αφοσιωμένος και τρυφερός σ’ Εμένα, παρόλα αυτά υπομένεις το βασανιστήριο μιας ασθένειας, την εξαθλίωση της ζωής και την εγκατάλειψή σου από τους φίλους και τους συγγενείς σου, ή αν αντέχεις οποιεσδήποτε άλλες κακοτυχίες στη ζωή, τότε θα συνεχιστεί η αφοσίωση κι η αγάπη σου σ’ Εμένα;» (από «Ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα: η προδοσία (2)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»), νιώθω ιδιαίτερα δυστυχισμένη —ένα αίσθημα μιζέριας γεννιέται μέσα μου και η καρδιά μου παραπονιέται σιωπηλά: Αγαπητέ Θεέ, πώς μπορείς να επιτρέπεις σε όσους είναι πιστοί σε Σένα και Σε αγαπούν να αντιμετωπίζουν τέτοιες κακοτυχίες; Ως εκ τούτου, μου ήταν δύσκολο να κατανοήσω τη σημασία των λόγων του αδελφού άνωθεν: «Η τελευταία απαίτηση του Θεού από τον άνθρωπο είναι να είναι γεμάτος αγάπη και ειλικρινής».